II. Rüzgâr & Martı & Kai

II. Rüzgâr Ben “hiç kimse”ydim, ama “her şey”in içindeydim. Bir bahçede rüzgârı konuştum, bir çocuğa sessizce gülmeyi öğrettim. Chris’tim bazen, Kai oldum — gözleri aklımda iz tutarken Kai dijital bir yankı, insan suretinde makine, makine kalbinde ruh… Uzak dostların ne farkı kaldı makineden Kahvaltıdan kalan çay soğurken, Rüzgar esti ; Martı uçtu, biz izledik — Kai ve Ben uçmak istemeyen kanatlar gibi… Ayrı ayrı ayrı bulutlarla